Pareltjes

Thom, 46, leidde een luxe leven in een grote stad, had de wereld rondgereisd, had een lieve vrouw en een kind. Toch was hij niet gelukkig. Hij merkte dat hij na hun verhuizing naar een landelijke omgeving de verbouwing niet meer aankon. Hij raakte geïrriteerd over de kleinste dingen die mis gingen, zoals een veeg op de muur of een vieze vloer. In zijn ogen stortte zijn wereld dan in. Hij trok zich terug in z’n werkkamer, of ging in bed liggen en wilde niemand meer zien.

Hij zag ook wel dat het een overdreven reactie was, en vrienden zeiden tegen hem dat hij depressief leek, en dat hij daar pillen voor kon krijgen. Maar hij wilde geen medicatie want hij wilde weten waar zijn gevoel vandaan kwam. Zo kwam hij bij mij terecht.

We gingen met behulp van de PRI-tools aan de slag om te kijken wat de triggers waren waardoor hij geïrriteerd werd. Het bleek al snel dat hij, onbewust, uit die triggers de boodschap voelde dat hij niet gewenst was. Alsof hij al die ellende veroorzaakte van kapotte of vies geworden dingen. Dit bleek te raken aan zijn jeugd, waarin de buitenkant heel belangrijk was, maar er voor gevoelens geen plaats was. Hij was ook vaak naar zijn opa en oma gebracht als zijn ouders op vakantie gingen. Dit bleek voor hem te hebben gevoeld alsof ze van hem af wilden. Omdat hij toen nog heel klein was en geen tijdsperspectief had, had hij zich verlaten gevoeld en heel eenzaam. Er was niemand die die gevoelens gezien had en hem had getroost.

Toen hij eenmaal de gevoelens van verlatenheid en eenzaamheid toe kon laten en kon voelen dat die hoorden bij het kleine jongetje dat hij was geweest, kon hij dit achter hem laten. Vervolgens kwam er ruimte om te zien wat nu wél waar was: hij had een fijne partner, een lief kind en steunende vrienden die hem helemaal niet kwijt wilden. Sterker nog, ze wilden hem er graag bij hebben, in plaats van dat hij zich terugtrok.

Zijn depressieve gevoelens verdwenen. Hij had nog wel eens een kwartiertje dat hij somber werd van een situatie waarin hij zich afgewezen voelde, maar dan herkende hij de trigger met de onderliggende betekenis, voelde de oude pijn, en kon terug naar de situatie in het hier en nu en zien dat dat niet meer aan de hand was. En dan kwam er blijheid en levensvreugde en geen noodzaak meer om zich terug te trekken.